Het hele leven in een koffer – zo zuinig reist mevrouw Colchica niet. Bijna tachtig grote en kleine koffers, al haar bezittingen, sleurt ze met zich mee. Dan kruist een man haar pad, die absurderwijs met minstens evenveel koffers onderweg is en in deze chaos daadwerkelijk een van mevrouw Colchica's koffers te pakken krijgt. Ongehoord! Ten slotte is elk van haar bagagestukken keurig voorzien van een naam- en inhoudsetiket. Een idee waar de chaotische dromer heer Papel nog nooit op was gekomen. Die zou hooguit zijn zelfgemaakte papieren bloemen aan de koffers bevestigen. Maar met discussies daarover wil mevrouw Colchica zich helemaal niet langer ophouden. Ze heeft haast, om eindelijk ergens aan te komen! "Het gaat om de weg en niet om de pauze. Hoe sneller we hier weg zijn, hoe beter," vindt ze. Heel anders denkt heer Papel daarover; niet alleen is hij ervan overtuigd dat hij ooit toevallig over zijn doel zal struikelen, hij wil eigenlijk helemaal niet verder, hij wil liever samen met de temperamentvolle mevrouw Colchica aan een mooi gedekte tafel dineren.
"De ontmoeting kan ook worden gelezen als een moderne parabel op die eerste momenten van elke grote liefde: al dat bagage dat zich in de loop van het leven ophoopt, dat je meedraagt op de weg naar Nergens, op zoek naar iemand. Al die twijfels, gemiste kansen en onrechtvaardigheden die je toekent en betreurt. En dan toch de magie die daarin schuilt," schreef de Frankfurter Rundschau ter gelegenheid van de Duitstalige première in 2006.
Ik wil alleen iets zeggen, omdat. Daarna bent u weg, en dan is het natuurlijk te laat. Papel