Całe życie w walizce – w ten sposób pani Colchica nie podróżuje oszczędnie. Osiemdziesiąt dużych i małych walizek, cały swój dobytek, wlekła za sobą. W tym momencie na jej drodze pojawia się mężczyzna, który absurdalnie również podróżuje z przynajmniej taką samą liczbą walizek i w tym zamieszaniu faktycznie uchwycił jedną z walizek pani Colchica. To całkowicie niedopuszczalne! Przecież każde z jej bagaży jest starannie opatrzone etykietą z imieniem i zawartością. Pomysł, który chaotyczny marzyciel pan Papel nigdy by nie wpadł. On najwyżej przyczepiłby swoje własnoręcznie zrobione papierowe kwiaty do walizek. Jednak pani Colchica nie zamierza tracić czasu na dyskusje na ten temat. Ma pilne sprawy, aby wreszcie gdzieś dotrzeć! „Chodzi o drogę, a nie o postój. Im szybciej stąd wyjdziemy, tym lepiej”, mówi. Pan Papel myśli zupełnie inaczej; nie tylko jest przekonany, że przypadkiem kiedyś natknie się na swój cel, ale wcale nie chce iść dalej, woli raczej jeść przy pięknie nakrytym stole z temperamentną panią Colchica.
„To spotkanie można interpretować jako nowoczesną parabolę pierwszych chwil każdej wielkiej miłości: cały ten bagaż, który gromadzi się w trakcie życia, który wlekliśmy ze sobą w poszukiwaniu kogoś, w drodze donikąd. Wszystkie wątpliwości, zepsute szanse i niesprawiedliwości, które rozdaje się i żaluje. A jednak magia, która w tym wszystkim tkwi”, napisała Frankfurter Rundschau z okazji niemieckiej premiery w 2006 roku.
Chcę tylko coś powiedzieć, ponieważ. Później znikniesz, a wtedy będzie oczywiście za późno. Papel